…Сабан туе гөрли. Мәйдан уртасында көрәш кызганнан-кыза. Кулына ак сөлге урап тоткан ике хатын-кыз, аякларын аерып басып, билләрен бөккән хәлдә уртада бөтереләләр. Аркалары буйлап аккан ачы тирдән футболкалары тәннәренә сыланган, култык аслары юешләнгән, чәчләре бүселеп чыккан. Мышкылдаган тавыш ирләрнекеннән ким түгел.
Юньле нәрсәне «матриархат» дип атамаслар иде инде. Илдәге ир-атларның, хәер, хәзер инде күпчелек хатын-кызларның да «мат» белән сөйләшү рәвешен искә алсаң, бу «ана культы»ннан рәт чыкмавы күренә. Сәер фикерлим, шулаймы? «Җәннәт – аналарның аяк астында» дип әйтергә тиеш ләбаса мин. Аллаһтан һәм Пәйгамбәрдән соң итагать итәсе кеше дә ана кеше, диелгән түгелмени?
Яз… Күңелләрнең назга төренер чагы. Бар табигать тирә-якны нурга, гүзәллеккә төреп акрын гына уяна башлый. Кояш нурларының җылысы йөрәкләрне ешрак тибәргә мәҗбүр итә… Халыкара хатын-кызлар бәйрәменең дә нәкъ менә әлеге ел фасылында уздырылуына гаҗәпләнәсе юк, аларның һәр икесе дә — матурлык символы.
Дустым шалтыратты… Озак сөйләшелмәгән булган. Гомумән, дусларым бихисап күп минем. Тик, гомер узган саен, алар белән аралашу түгел, хәтта хәл сорашу өчен вакыт кысыла икән… Әллә күңелләр кысыла — кем белсен… Элегрәк иркенләп сузылып, чәй арасына шәй кыстырып, көлешеп-шаярышып, уйнап кына ачуланышып, таңга хәтле ләчтит сатып ничек утырылган икән?
Әй, рәхәт тә булды соң бу бәйрәм яллары! Дөнья мәшәкатеннән азга гына булса да арынып, үз көеңә генә ял итүгә ни житә? Бала-чаганы да, әти-әниләрне дә рәхәт басты. Ни дисән дә, әче таңнан торып, ачылып бетмәгән кузләренә «шырпы кыстырып» кайсын мәктәпкә, кайсын бакчага урнаштырып, шәһәр бөкеләрен ерып эшкә чабу «әпипә» көенә бию белән бер ләбаса…
Без кечкенә чагында дөнья бөтенләй башка төрле булып тоела иде. Кышлар суыграк, карлырак, җәйләр кояшлырак, бәйрәм күңеллерәк, ашаган азык тәмлерәк иде кебек. Дуслар да чын, әти-әни дә яшь, укыган китаплар да кызыграк, матуррак иде кебек.
Язгы-көзге чакырылыш җитү белән, авылларда яшь егетләрне армия сафларына озату мәшәкатьләре башлана. Егет яшәгән йортка авыл яшьләре, туганнар җыела. Туганнар, алъяпкыч итәгенә күз яшьләрен сөртә-сөртә, энекәшләренә матур теләкләрен җиткерәләр. Авыл егетләре дә калышмый. Рюмкадагы аракыларын түгә-түгә: “Брат, исән-сау әйләнеп кайт инде…” – дип, “озын”, “эчтәлекле” тостлар әйтәләр алар. Бераз кыза төшкәч, җырларга да исәп итәләр әле.
Бауман урамында күптән булганым юк иде, беркөн йөрдем әле. Атлаган саен сувенирлар сатыла торган кибет икән анда хәзер. Өч ел элек берсендә бик матур бәләкәй чабаталар күреп калган идем, шуны эзләп табарга уйладым. Кайсында сатылып беткән, кайсында бөтенләй булганы юк. Алга таба
«СССР чорында яшәү бигрәк рәхәт булган. Ипотека, кредит ише мәшәкатьләр дә адәм башын катырмаган. Әй, кайтасы иде шул чорга», — дип уфтанучылар очрый арабызда.
12 февральдә Тинчурин театры бинасында бик күп җырлар авторы Ирек Габдрахмановның беренче иҗат кичәсе узды. «Җырлы язмыш» исемле хәйрия концерт Татарстан һәм Башкортстан артистларын бер сәхнәгә туплады. Алга таба
