АСРАМАГА АЛ МИНЕ (Гадел Низами шигыре)

Идел, ноябрь, 1994 ел.

Бер тәҗрибә ясыйсым килә:

Кара карга асрыйсым килә!

Тутый-мазар түгел, ә карга.

Кара булсын. Булсын кап-кара.

Алпан-тилпән атлап йөрсә дә,

"Кар-карр!" диеп, йокым бүлсә дә,

Күзгә туры карар иде ул,

Һәр сүземне аңлар иде ул.

Чытлыкланып, бушка сүз катмас,

Көтмәгәндә китеп, соң кайтмас.

Хыянәтсез булыр. Чәпчемәс.

Караны - ак, юкны - хак димәс.

Ул зур, сәер кара кош булыр,

Күзе очкын, күңеле хуш булыр,

Кенәридәй купшы булмас та,

Ямьсез, ләкин тугры дус булыр.

Бу тәҗрибәм, хәер уңмастыр -

Өйдә карга асрап булмастыр:

Таш фатирда, кара-карама,

Яшәү яшәүмени каргага?

Хөр дөньяга, чиста кырларга

Асрамага ал мине, карга!