Юк, юк, башка җибәрмим...

Марс Гафуровның тагын бер мәзәген эләбез.

Сугыш беткәч, җиңү яулап, солдат гаиләсе янына кайта. Хатыны, балалары белән күрешеп кочаклашалар, елашалар болар. Шулай сөйләшә торгач, хатыны сорый моңардан:
– Йә, сугышта ниләр күрдең? Ничек сугыштыгыз?..
Ире уйлап тора да:
– Нимеч ата-а-а, безнекеләрнең башы киселеп төшә-ә-ә. Башны култык астына кыстырабыз да, тагын алга чабабыз. Шулай анда, сугышта...
Хатыны курыккан йөз белән ирен кочаклап ала да:
- Юк, юуук, мин сине бүтән бернинди сугышка да җибәрмим, - ди.