ҖЕН ТУЕ (Эльвира Һади шигыре)

Тынлык.
Башта бик тын иде монда.
Тамчы пышылдавын ишетерлек.
Кинәт җирне басып алды ят көч:
Җеннәр, шамакайлар, төрле терлек…

Каян килеп чыкканнардыр тагын–
Һәркайсында битлек арты битлек.
Көлгән йөзләренә карый алмыйм:
Күңелемне шөбһә баса.
Шикле:
Менә алар чатыр корып куя,
Буяу түгә юлга, казан аса.
Түргә чакыралар – селкенмим дә,
Һәм каршыма берсе килеп баса:
«Ятсынма, — ди. – Безнекеләр генә,
Чит-ят кеше чакырмадык, әйдә,
Аш – казанда, чәй кайнады күптән,
Тилеләрме?
Ә тилеләр бәйдә.
Син бит кунак. Син нәкъ безнең төсле.
Ике кесәң тулып ташкан сердән,
Кер дә, әйдә, кунак итик сине,
Бер сөйләшик, әйдә, безгә кер дә…»
Ул елмая, алар барысы да
Күзгә карап елмаерга оста.
Ни кызганыч, бар антлары – ялган,
Ни кызганыч, сөюләре кыска.

Яннарына керсәм – яздырырлар,
Китсәм – миңа нәфрәтләре сөрсер.
Кача калсам, эзем төшсен диеп,
Әнә, юлга буяу түкте берсе…

Эзләремнән килеп төнгә каршы
Тәрәзәмне тырнап улар алар.
Көндезләрен морҗаларга качыр,
Төннәр буе төшләремне талар.

Юк, җиңелдән котылырмын димә,
Андыйлар бит җанга керә белә,
Битлекләрен килештереп киеп,
Хәнҗәр кадарга дип сиңа килә:

«Син булмасаң, телгәләнер дөнья,
Бер урамый китсәң – үпкәләрбез,
Синең өчен дога иткән – бездер,
Күз яшен дә син дип түккәннәр – без!»
Тезләнәләр, имеш, ә аркадан
Берсе кылыч тери –сизеп торам,
Мин – аларның яңа уенчыгы,
Яшәү көчен бирә алган корбан.

…Әкрен –әкрен буа барган уйдан
Бер уянсам саф һавага сусап,
Торам икән өнсез генә шулай
Җен туеның уртасында…
Юкса,
Башта бик тын, бик тын иде монда.
Тамчы пышылдавын ишетерлек.
Кинәт җирне басып алган ят көч:
Җеннәр, шамакайлар, төрле терлек…
Алар безгә ау ачырга тора,
Бу аларга тапшырылган нәзер.
Ә без исә ялгыз-ялгыз гына
Көрәшәбез.
Һәркем – батыр хәзер.

Эльвира Һади, "Идел", архив