ӘНГАМ АТНАБАЙ: «Син китәргә тиеш бөтенләйгә»

Р-га

Син китәргә тиеш бөтенләйгә –
Вагон тоткасына үрелдең.
Көз җитеп тә әле өлгермәгән,
Язны сагынып та өлгердем.

Бар табигать үксеп елый сыман:
Елый таллар…
Елый болытлар…
Болытлардан кургаш тамчы тама,
Кургаштан да авыр минутлар.

Ара якын:
тик бер генә адым,
Атлыйсы да
Атыласы синең кочакка,
Һәм янасы
бөтен гомер буе
Кочаклашып шушы учакта.

Ара якын,
ләкин кешеләрнең
Язмышлары ята арада.
Язлар белән көз арасы ерак –
Бигрәк ерак безнең аралар.

Еласыннар таллар…
Болытлар…
Һәм елгалар чыксын ярыннан! –
Тимер юлда рельслар да шулай –
Мәңге бергә,
мәңге аерылган.