СӘЙЛӘН: «МИН - СИНЕҢ ИЛҺАМЫҢ»

Мин – синең утларың.
Караңгы төнеңне, кайгылы көнеңне,
Кулларың җирләрдән сөйрәлгән көнеңне,
Нокталар тезелми калынган күгеңне
Яктыртам.
Мин – синең шәһәрең. 
Бетоннар салкының, төн баскан 
Тәрәзә утларың, таң белән сызгырган
Тимер юл, светофор чинавын кабызган
Токларың.
Мин – синең тар бүлмәң.
Изелгән караватың, кол булган өстәлең,
Утырган урының, ак пәрдә-челтәрең,
Һәм төссез торшерың астына салынган
Китабың. 
Мин – синең илһамың.
Йөрәгең атылыр дәрәҗә баскан моң.
Елыйсы, җырлыйсы китергән соңгы тын.
Яратып та булмас, качыра да алмас
Хисләрең
Мин синең.