ТЕЛ (Ленар Шәех шигыре)

Тел

Тел – фахишә. Гүя гөнаһ
Кылырга ул һәрчак әзер.
Буш вәгъдәләр бирә-бирә,
Сөйли-сөйли әйтә нәзер.

Бер башласа, туктый алмый,
Гайбәт сата учлап-учлап:
Кеше сөйли, кеше сүгә
Ышкый-ышкый тоз-борычлап.

Тел – сөяксез. Гүя пычак
Телә генә йомычканы.
Эше – сөйләү, шуңа микән
Булдыралмый ул башканы.

Ярар иде берәр мәлгә
Теш артында торып торса,
Колак тыңлап, уйга чорнап,
Кеше авыз ерып торса.

Сөйләү ни ул!? Моның белән
Шаккатырып булмый-булмый.
Кеше һаман кеше сөйли,
Ике кулын болгый-болгый.

Тел – кешене эткә сала,
Кирәк булса, шиксез, мактый,
Салпы якка салам куя... –
Ә андыйлар шактый... шактый...

Тел майлый да, тел җайлый да,
Тел алдый да, нихәл итим.
Күп сүз сөйли алмаучылар
Бу дөньяда чит һәм ятим.

Тыңлау күпкә җиңелерәк,
Тешкә кысып шома телне.
Нигә соң телгә алырга
Дус, күршене... әллә кемне?..

Аңлар идем, эш буенча
Алар телгә килеп керсә,
Бары якты сүзләр булып
Телдән-телгә күчеп йөрсә...

Юк шул, юк шул, бик еш кына
Әллә ниләр телгә килә.
Тел гүя ат.
                  Чабышкыдай
Сахра буйлап җилә... җилә...

Тыңлау – сәләт. Күп вакытта
Шул да җитә, син беләсең.
Ә кем бер дә туктый алмый –
Сөйләсен инде, сөй-лә-сен...