ЙОЛДЫЗ МИҢНУЛЛИНА: «МИН СИНЕ КИЧЕРДЕМ...»

Мин сине кичердем. Тулаем.
Бөтенләй.
Дәвасы юк чирдәй кичердем.
Һәм төнлә,
Иң соңгы бизгәктә – исемдә,
борчылма –
Бизәкле җөйләрен калдырып
учымда,
Ул зәхмәт чигенде.
Күрешкән вакытта
Кулларны кесәдән чыгару ялкыта
Хәзергә. Һәм шулай
дөресрәктер сыман:
Хәтерлә, ул да бит кочарга җансыган
Һәр адәм баласын,
тик гауга кубарып,
Кадаклап куйганнар
җәелгән кулларын.
Ә безнең заманга ни кала
үткәннән? –
Мондагы диварлар
һәр сүзне үткәрә.
Һәм тула ялгызак куышың эченә
(Син дә шул көч белән
булышсын өченгә)
Битараф сулышым –
тәрәзә ачканда,
Лаләләр юлласам, елыша таҗларга
Кулларым салкыны.
Мин йөрим үтәли
Төшләрең аркылы. Буылып ютәлли
Ул кемнең шәүләсе?
Кичердем ләбаса…
Дәвасы юк чирдәй килә дә төн баса.

"Идел", архив