Чәчәк буласым килә

Кызым белән йөзьяшәр имән кочагына сыенып басып торабыз. Аяк астында ромашка чәчәкләре...

- Әти, әти, кара әле! Нинди матур чәчәкләр!

- Әйе, матур шул...

Шунда ромашка чәчәкләре селкенеп куйды.

- Алар нәрсә диләр, әти?

- Алар... Алар... «Безнең дә имән кебек үсәсебез килә», - диләр.

Имән шавына колак салып торганнан сон кызым тагын сорап куйды:

- Ә... Ә имән нәрсә ди?

- Имән: «Минем кояшка кадәр үсәсем килә»,-ди...

Бу вакытта кояш тагын да өскәрәк күтәрелде. Күтәрелде дә кире аска - кызымның йөзенә, кулларына нур ташкыны булып сирпелде...

- Әти, ә кояш нәрсә ди?

- Кояшмы? Ул, сиңа карап: «Җир өстендәге ә-ә-әнә теге чибәр кыз буласым иде»,- дип хыяллана...

-Ә...

- Ә менә син кояшка карап нәрсә диярсең соң? - дип сорыйм кызымнан.; Җавап көтелмәгән, әмма искиткеч дәрәҗәдә хак-дөрес иде:

- Минем чәчәк буласым килә, әти...

Галимҗан Гыйльманов.