Нури АРСЛАН: Без батырган саен калыккан…

АТЛАНТИДА

Атлантида булды микән чынлап?

Тынгы бирми сорау һич кенә:

Әллә кайдан, ерак-ераклардан

Һәлакәтле бер моң ишетелә.

Кинәт юкка чыккан бөтен кыйтга,

Тау дулкыннар күккә ашканнар:

Бер мизгелдә илләр, шәһәрләрне,

Һәйкәлләрне сулар басканнар.

Океан упкан кебек Атлант җирен,

Дәүләтләрне монда җир упкан:

Дәшти Кыпчак, Болгар, Алтын Урда…

Бер-берсенең тамрын корыткан.

Ничә тапкыр килгән монда яулар,

Кичергәннәр илне кылычтан…

Калдыгын да көлгә дүндерергә

Миссионерлар күпме тырышкан.

Сәхифәләр тузган, юкка чыккан…

Ә без менә, без — бар, булганбыз!

Фал ачабыз ләкин, баш ватабыз:

Әллә кыпчак, әллә болгар без?

Кем булгандыр бабам? Кыпчакмы ул,

Болгармы ул? Нинди аерма?!

Татар дигән исем йөртәбез без –

Татар каны ага тамырда!

Атлантида! Атлантида баткан!

Эз калмаган бөек халыктан…

Ә без менә, без — бар, эз бар җирдә —

Без батырган саен калыккан.

Атлантида язмышы юк безгә,

Оныкларның ачык бабасы:

— Нәселең кем? — дип сорасалар әгәр,

Әйтерләр: — Без — татар баласы!

Татарстан дигән ватаным бар,

Татар дигән халкым бар минем.

Узганнардан түгел, мин халкыма

Киләчәктән урын барлыймын.

ЮКСЫНАМ

Йолдыз булып күктән бакмый икән,

Бер атылса гомер ук сыман:

Китек күңел урын тапмый икән, —

Мин бит сине, Сибгат, юксынам…

Бер-беребезгә авыр сүз әйтмәдек,

Табигатьләр төрле булса да.

Дуслыкны да, хәер, көчәйтмәдек,

Булсак та бик уйдаш, дустанә.

«Талантлылар белә, — дия идең, —

Үзләрендә талант барлыгын!»

Белә идең, киң булса да илең,

Хисләр өчен дөнья тарлыгын.

Тар дөньяда киң күңелле булып

Яши алса кеше — үлемсез!

Синең белән торган икән тулып

Безнең оя! Синсез күңелсез…

Кайда син, әй, замандашым минем!

Кочакларга әзер колачлар:

Кордаш булган өчен дияр идем,

Күп китте бит инде кордашлар.

Ятимлектә булмый күңелләр хуш,

Сагышлардан чара юк сыман:

Арабыздан киттең, урының буш,

Шагыйрь, сине мин бик юксынам.

Нури Арсланов