Офыкка күмелде язларым...

* * * 

Офыкка күмелде язларым, 
көзләрем, 
Артымнан ишекне 
көн япты сөенеп! – 
Мин дөнья бетереп үземне эзләдем, 
Ә таптым – сине... 

Көфер шигырь 
Нәүбәттәге «даһи» уйларымны 
Бәян кылгач, җәйге ак таңда, 
Куырылып бактың күзләремә: 
«Син имансызмыни, 
Хактан да?» 

Кискенлегем бәгыреңә үтә, 
Капыл әйткән сүзем ошамый: 
Яратуга нигезләнми икән, 
Бернәрсәгә дә мин ышанмыйм! 

Мин ышанам яратуга гына – 
Анда гамем, хыял-касдларым1... 
Син, очравың белән, 
Җир йөзендә 
Моңа хакым барын расладың. 

Тары ярмасыдай гади юкса, 
Ни әйтәсең, нәрсә уйлыйсың: 
Син – иманым минем, 
Күрәсеңме, 
Мин ничек имансыз булыйм соң? 

Елмайдың да... үтте. 
Биттән үптең. 
Кичерешләр давын бөяләп, 
Сулык-сулык килеп кочакладың: 
«Андый көфер сүзләр сөйләмә...» 

Сине миңа багышлавы белән 
Шикләремне күкләр таратты: 
Ярату ул – илаһият үзе, 
Илаһият үзе – ярату! 

Мин һичкайчан 
мөртәтлеккә бармам, 

Шөкер кылып армам, онытмам: 
Шул хис Җирдә яшәвемне аклый, 
Шул хис... иманымны ныгыта.